Η απάντηση δίνεται μέσα σε λίγες λέξεις:  Ήταν το επάγγελμα της καρδιάς μου. Το να ασχοληθώ με τον χώρο της υγείας ήταν το ζητούμενο, η κινητήρια δύναμη μου.

Πιο συγκεκριμένα η ενασχόληση μου με τον χώρο της φυσικοθεραπείας μου δημιουργούσε πάντα την αίσθηση ενός απαιτητικού αθλήματος π.χ crossfit.. Η αίσθηση αυτή σε συνδυασμό με το άγνωστο μου δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα και πάθος για τη δουλειά μου. Ξεκινώντας από χαμηλά, έχεις μπροστά σου μια ανηφορική διαδρομή, τη δυσκολία να εφαρμόσεις ό,τι έμαθες σπουδάζοντας. Κάπου-κάπου έρχεται μια ανακουφιστική κατηφόρα, ένα θετικό αποτέλεσμα από κάποιον ασθενή που πήγε καλά και σε ευχαρίστησε. Και τότε παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις, προσέχοντας πάντα μην πέσεις. Τα βήματα σου πρέπει να είναι αργά και σταθερά ενώ ο δρόμος είναι απαιτητικός με πολλές αστάθμητες συνθήκες.

Κάθε ασθενής μοναδικός, κάθε περίπτωση ιδιαίτερη. Το άγνωστο βρίσκεται καθημερινά μπροστά σου. Όσα βιβλία και εγχειρίδια συμβουλευτείς, θα χρειαστεί να πειραματιστείς αρκετά μόνος για να βελτιώσεις την τεχνική σου. Θα πέσεις και θα σηκωθείς ξανά, κουβαλώντας την εμπειρία που κέρδισες από την πτώση. Θα χαθείς μέσα σε μονοπάτια πριν βρεις το ασφαλές, το σίγουρο. Αν υπάρχει τέτοιο.

Φυσικοθεραπεία είναι να αφουγκράζεσαι τις συνθήκες (subjective examination), να μελετάς κάθε στοιχείο που προκύπτει (objective physical assessment), να επιλέγεις τον κατάλληλο τρόπο (clinical reasoning) στηριζόμενος στα πιο αξιόπιστα κριτήρια (evidence-based practive).  Και θα χρειαστεί να ανανεώνεις τα εφόδια σου διαρκώς (continuing education), αλλιώς σύντομα θα μείνεις από ενέργεια και θα εγκαταλείψεις πριν προφτάσεις…”

Για όλους αυτούς τους λόγους επέλεξα τον χώρο της υγείας να γίνει η πόλη στην οποία θα δημιουργήσω το σπίτι μου, τη  φυσικοθεραπεία